182. Həyatın hər nə olur olsun, kədərli olması.
Anamın bir qohumu var, 62 yaşında. Kişinin heç vaxt övladı olmadı. Biz lap balaca idik, bizimlə dama, nərd, gizlənqaç və daha neçə mənasız oyunlar oynayırdı, nağıl danışırdı, mahnı və şeirlər öyrədirdi. Qardaşımla o doğulandan məşğul olub, əyləndirib. indi qardaşımın 31 yaşı və bir qızı var, o qızla oynayır, onu əyləndirir. Səbr kasasıdır kişi, uşaqların axmaqlıq və şitliyinə dözmək çətindir, adam bunu bacarır. Həmişə günahkar (?) hiss eləmişəm ki, uşağı yoxdur və biz (əziyyətini çəkdiyi uşaqlar) onun öz uşaqları deyilik. Bizi sevindirdiyi üçün vicdan əzabı çəkirəm.